Daar zit ik dan, op de eerste echte lentedag. Snufferd in de zon, kinderen heerlijk buiten aan het spelen. Ondertussen probeer ik te bedenken waarover ik zal schrijven. Mijn eerste publicatie. Intussen lopen de jongens heen en weer, grapjes te maken met hun vader.
Eens kijken wat er in de media gebeurd. Ik ben wat je noemt "Mediageil". Ik wil niet in het middelpunt staan, maar volgen zeker. Vroeger, alsof ik al heel oud ben, stond ik ermee op en ging er mee naar bed. Nu sta ik op met moederschap, een stuk positiever dan al dat leed.
"Historische dag: de wolf terug in Nederland", "VVD en PvdA gestegen in de peilingen", "Brand in Friesland".
Politiek is wel heftig voor de eerste ronde. Jihadisme is zo beladen en waarschijnlijk is daar al zoveel over geschreven.
Toch betekent die term, Jihadisme, veel voor mij. Er gaat bijna geen dag voorbij dat dit woord niet genoemd wordt. De media staat er vol mee sinds Charlie Hebdo. Het gaat over aanslagen, syriegangers, islam, Nationale en Wereldwijde veiligheid. Gaat het ook over persoonlijke veiligheid? Over mijn veiligheid?
Zeker wel.
Ik werk voor de overheid met een publieke taak. Ook in deze wereld is dit thema een ding. Mijn echtgenoot werkt voor diezelfde overheid en is ex-militair. We hebben allebei een andere rol en wij worstelen met dit thema.
Waar ligt de grens? Op welk moment zeg je tegen elkaar dat onveiligheid je dagelijkse persoonlijke leven niet meer mag beïnvloeden. Pas je je profiel aan op de sociale media. Zet je bewust de gps uit op je smartphone, deel je geen foto's meer van je kinderen op Facebook? In hoeverre laat je de gemeenschap zien dat je bij de overheid werkt. Wat betekent een aanslag voor je gezin?
Ik heb geen antwoorden. Ik weet wel dat ik verschillende scenario's heb afgespeeld in mijn gedachten. Scenario's waarbij ik aan het werk moest en mijn gezin thuis moest laten, scenario's waarbij ik bij mijn gezin was en zocht naar veiligheid.
Hoe groot is de kans op een aanslag en hoe groot is de kans dat ik in de buurt ben?
Die kans is nihil.
Hoe groot is de kans dat ik aan het werk moet?
Die kans is 100%.
Wat ik wel weet is "pluk de dag"! De media staat vol leed, je verliest mensen door ziekte, door conflicten, door keuzes.
Pluk de dag:
De eerste echte lentedag. Snufferd in de zon, kinderen heerlijk buiten aan het spelen. De jongens lopen heen en weer, grapjes te maken met hun vader.
